Ablacja cewnika na migotanie przedsionków w zastoinowej niewydolności serca ad 6

Funkcja lewej komory znacząco wzrosła w obu grupach po ablacji (ryc. 2A i ryc. 2B). W przypadku braku współistniejącej strukturalnej choroby serca frakcja wyrzutowa lewej komory wzrosła o 24 . 10% (p <0,001), a 28 z 32 pacjentów, którzy byli badani (88%) miało znaczny wzrost (tj. Wzrost o 20% lub więcej lub do wartości 55 procent lub więcej). Trzech z czterech pacjentów bez poprawy miało nawrót przetrwałego migotania przedsionków; z tych dwóch miało podoptymalną kontrolę częstości pomimo leczenia farmakologicznego (średnia częstość komorowa, 94 i 98 uderzeń na minutę). U pacjentów z współistniejącymi strukturalnymi chorobami serca frakcja wyrzutowa lewej komory wzrosła o 16 . 14 procent (P <0,001), a 14 z 26 pacjentów, którzy byli badani (54 procent), miało wyraźny wzrost frakcji wyrzutowej lewej komory (P = 0,007 dla porównania z osobami bez współistniejącej choroby serca). Kontrola częstości wstępnej i kardiomiopatię zapośredniczoną za pomocą tachykardii
Tabela 3. Tabela 3. Charakterystyka pacjentów z zastoinową niewydolnością serca, zgodnie z adekwatnością kontroli częstości komorowej. Charakterystykę podgrupy 53 pacjentów z przetrwałym lub stałym migotaniem przedsionków i zastoinową niewydolnością serca przedstawiono w Tabeli 3. Siedemdziesiąt pięć procent pacjentów, u których kontrola częstości była odpowiednia, miało współistniejącą strukturalną chorobę serca. Obie grupy uzyskały istotną poprawę funkcji lewej komory po ablacji (ryc. 2C i ryc. 2D), a frakcja wyrzutowa lewej komory zwiększyła się średnio o 23 . 10% u pacjentów ze słabą kontrolą rytmu serca (p <0,001) io 17 . 15 procent u osób z odpowiednią kontrolą częstości (p <0,001). Nie zaobserwowano statystycznie istotnych różnic między grupami. Znaczny wzrost frakcji wyrzutowej lewej komory zaobserwowano u 86 procent pacjentów ze słabą kontrolą rytmu serca, w porównaniu z 54 procentami osób z odpowiednią kontrolą częstości (p = 0,02).
Bez względu na obecność lub brak współistniejącej choroby serca lub arytmii kontrolowanej szybkością, frakcja wyrzutowa lewej komory uległa znacznej poprawie, z największą poprawą (24 . 8 procent) u pacjentów z niską kontrolą rytmu, którzy nie mieli współistniejącej choroby serca. W tej grupie, w której zastoinową niewydolnością serca można było przypisać samą kardiomiopatię zależną od tachykardii, 92 procent pacjentów miało znaczną poprawę frakcji wyrzutowej lewej komory.
Dyskusja
W pracy przedstawiono nowe informacje na temat szkodliwego wpływu migotania przedsionków u pacjentów z zastoinową niewydolnością serca i leczeniem tych pacjentów. Po ablacji cewnika w przypadku migotania przedsionków długotrwałe przywrócenie rytmu zatokowego, bez stosowania leków przeciwarytmicznych u większości pacjentów, spowodowało znaczną poprawę funkcji lewej komory, wydolności wysiłkowej, objawów i jakości życia, nawet w obecności współistniejących strukturalna choroba serca i odpowiednia kontrola rytmu komór przed ablacją.
Kardiomiopatia spowodowana szybką reakcją komorową jest głównym mechanizmem, w którym migotanie przedsionków powoduje zastoinową niewydolność serca.22 Wykazano jednak, że upośledzone funkcje kurczliwości przedsionkowej, utrata synchronizacji przedsionkowo-komorowej i nieregularny rytm komorowy mają niekorzystne działanie na wyjściu serca.2,22-24 W naszym badaniu przywrócenie rytmu zatokowego spowodowało ogólny wzrost frakcji wyrzutowej lewej komory o 21 procent u pacjentów z zastoinową niewydolnością serca
[patrz też: fibromialgia objawy, endoproteza stawu biodrowego cena, fasolka po bretońsku kalorie ]
[podobne: dysfonia, dyskopatia objawy, dysplazja włóknista ]